Η φωτογραφία στην καμινάδα

“Η φωτογραφία στην καμινάδα. Γέννηση ενός σύγχρονου μαγειρεμένου “, Παρίσι, éd. Métailié, 1993, 280 p.

Φωτογραφία καμινάδας

Η φωτογραφία στην καμινάδα. Γέννηση μιας σύγχρονης λατρείας. Μπερτντ Μαίρη. “Η φωτογραφία στην καμινάδα. Γέννηση ενός σύγχρονου μαγειρεμένου “, Παρίσι, éd. Métailié, 1993

[κανω ΑΝΑΦΟΡΑ]

Είναι μέρος ενός θεματικού ζητήματος: Ευρώπη γέλιου και βλασφημίας

Έρκερ Αλάϊν. Η φωτογραφία στην καμινάδα. Γέννηση μιας σύγχρονης λατρείας. Μπερτντ Μαίρη. “Η φωτογραφία στην καμινάδα. Γέννηση ενός σύγχρονου μαγειρεμένου “, Παρίσι, éd. Métailié, 1993. Σε: Revue des Sciences Socials de la France de l’Est, N ° 21, 1994. Ευρώπη του γέλιου και της βλασφημίας. PP. 174-175.

Η φωτογραφία στην καμινάδα. Γέννηση μιας σύγχρονης λατρείας

“Η φωτογραφία στην καμινάδα. Γέννηση ενός σύγχρονου μαγειρεμένου “, Παρίσι, éd. Métailié, 1993, 280 p.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο κοινό από τη λήψη μιας φωτογραφίας, μια μηχανική χειρονομία που αγνοεί το βάρος της ιστορίας που το υπονοεί. Αντί για το παραδοσιακό και μερικές φορές κουραστικό ιστορικό μάθημα, ο Bertrand Mary προτιμά να πάρει το “σχολικό μονοπάτι” της αφήγησης, της γραφής, για να πει την ιστορία της φωτογραφικής τέχνης από την προέλευση μέχρι σήμερα. με κίνδυνο να πέσει μερικές φορές στην παγίδα του κλισέ. Parado- Xally Short Chronology για μια τέχνη που υποτίθεται ότι θα σταματήσει το χρόνο. “Η τέχνη του πορτρέτου άρχισε να έχει ένα μαζικό πεπρωμένο εκατό και μόλις πενήντα χρόνια πριν”. Από την αρχή η φωτογραφία φαίνεται να είναι ο καρπός μιας παρεξήγησης που εκτρέπει το αντικείμενο από την αρχική επιστημονική του χρήση προς την καθημερινή ζωή.

Η ανάκτηση μιας ιστορίας της φωτογραφίας είναι να βρεθεί η ιστορία μιας ολόκληρης εποχής στην κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική διάσταση της, σε εκείνη της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Οι περιπέτειες και οι κουνουπιέρες του χρόνου διαπερνά την εικόνα του όσο εκτυπώνεται στις πρώτες μεταλλικές πλάκες.

Ο Bertrand Mary αφηγείται επίσης τη γέννηση μιας σύγχρονης λατρείας. Σύγχρονη με την έννοια ότι είναι ένα μηχανικό αντικείμενο, λατρεία από τα χαρακτηριστικά του κοντά σε μια θρησκευτική πράξη. Ο συγγραφέας, με το λεξιλόγιό του, αναφέρει για το σεβασμό, από την ιερή σχέση με την εικόνα όπως έζησε εκείνη τη στιγμή: “Οι ναοί” της φωτογραφίας για τα εργαστήρια, οι “αξιωματικοί της ιεροτελεστίας” για τα γραφήματα των φωτογραφιών. Μιλάει για την «ιεροσύνη φωτογράφο», τους «ζήλο υπουργούς λατρείας», χρησιμοποιεί τον όρο «αίρεση» για να προκαλέσει τους αντιπάλους της φωτογραφίας. Ανάμεσα τους-

CI, Baudelaire ή Barbey d’Aurevilly, ενταχθούν στους πιο ένθερμοι υποστηρικτές αυτής της λατρείας με πνευματικό λόγο. Ωστόσο, ακόμη και οι δηλωμένοι αντίπαλοι της φωτογραφίας δεν είναι οι τελευταίοι που θα επιδοθούν στην τέχνη της θέσης. Η σχέση με τη φωτογραφία είναι διπλή, ταραγμένη. Η προσοχή που δίνεται στην αναπαραγωγή της αυτο -εικόνας και της έκθεσής της είναι τόσες πολλές σημαντικές μαρτυρίες της ενόχλησης. Καθώς υπήρχε παραδοσιακά μια “γωνιά του καλού θεού”, έτσι βλέπουμε μια “γωνιά της εικόνας”. Αλλά είναι επίσης μια επισήμανση, ένας τρόπος εμφάνισης, να φτάσετε στο θέαμα όλων. Η καμινάδα ξεχωρίζει ως το προνομιούχο μέρος “αυτής της ορατής και οικείου λατρείας”. Έτσι θα δούμε σταδιακά τη φωτογραφία μετά τα σημεία αναφοράς της οικογένειας, από τον ραδιοφωνικό σταθμό στην τηλεόραση, αναπαράγοντας τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που έχουν επιπτώσεις στον οικογενειακό χώρο. Η φωτογραφία, όπως όλη η τέχνη, είναι επίσης μια παθητική και ενεργή αντανάκλαση της εποχής της. Δείχνει όσο μεταφράζει τις σύγχρονες συμπεριφορές και πεποιθήσεις. Η φωτογραφία εκπληρώνει έτσι έναν κοινωνικό και πολιτικό ρόλο συχνά χωρίς τη γνώση της, η οποία έχει τις πρωταρχικές φιλοδοξίες του Indivius. Υπάρχει μια μόνιμη αλληλεπίδραση μεταξύ φωτογραφίας και κοινωνίας, ανάμεσα σε αυτό που δείχνει και τι θέλει να δείξει. Έτσι, η φωτογραφία αναπαράγει και καθορίζει την κοινωνική ιεραρχία από την ποιότητα των αναπαραγωγών της, το κόστος των φωτογραφιών. Σε ολόκληρο τον Ατλαντικό, η μόδα των φωτο-portraits μαρτυρεί το ρόλο τους στη διαδικασία ολοκλήρωσης και ταυτοποίησης των νεοεισερχομένων. Ο ίδιος ο συγγραφέας προκαλεί “τη δημοκρατία του πορτρέτου”. Φωτογραφία, συνοδεύοντας, βλέπε προηγουμένως τους αποίκους στους δρόμους της Αμερικής, συμμετέχοντας στη διαδικασία αποικισμού και ενσωμάτωσης στην αναδυόμενη αμερικανική κοινωνία. Ταυτόχρονα, καθώς συνδέει τον πιο απομονωμένο αποίκο στον πολιτισμένο κόσμο, σχετίζεται με την ένωση, θέτει τα ορόσημα της αποικιοκρατίας στην Αμερική, διαχέει το αίσθημα της εθνικής ανήκουσας, μιας εθνικής ταυτότητας πέρα ​​από τις πολιτιστικές κλινικές και τις διαφορές των μετανάστη.

Ο συγγραφέας μας κάνει έτσι να μοιραστούμε την ιδέα ότι η ανάφλεξη της ιστορίας της φωτογραφίας ισοδυναμεί με την κατάρτιση μιας κοινωνικής ιστορίας. Η ομιλία της φωτογραφίας είναι τόσο στο ορατό όσο στο υποκείμενο. Η φωτογραφία προσφέρεται στο παιχνίδι Artifice. Δίνει την ψευδαίσθηση της διαγραφής των κοινωνικών διαφορών και φέρνει πιο κοντά στους ηγέτες με την κατευθυνόμενη. Ψευδαίσθηση που διατηρεί ο τελευταίος για χάρη της αποπλάνησης των μαζών από μια επίσημη αγιογραφία. Σήμερα θα μιλούσαμε για την “μεταχείριση” της εικόνας της. Με την ανάπτυξη τεχνικών, η χρήση νέων υλικών που μειώνει τόσο τον χρόνο έκθεσης, το κόστος των φωτογραφιών και επιτρέπει στις φωτογραφίες να ξεφύγουν από τους κλιματολογικούς κινδύνους και τον περιορισμό στα εργαστήρια τους, η μηχανική εκπροσώπηση είναι εκδημοκρατισμένη και γίνεται προσβάσιμη ακόμη και στους πιο μειονεκτούντες, ακόμη και Περισσότερα περισσότερο η εντύπωση της κοινωνικής ισότητας. Αυτό είναι ακόμη πιο προφανές από τη φωτογραφία, με τη διοργάνωση στα εργαστήρια μας βυθίζει ακόμα περισσότερο στον κόσμο της ψευδαίσθησης και “trompe-l’oeil”. Αλλά αν η φωτογραφία φαίνεται να αγνοεί τις συνήθεις κοινωνικές διακρίσεις, δεν μπορεί ωστόσο να τους εκκενώσει από τις παραστάσεις. Οι κοινωνικές διαφορές εμφανίζονται αλλού, καταφύγετε σε λεπτομέρειες, όπως η υποστήριξη εικόνων. Ταυτόχρονα εμφανίζεται μια τυποποίηση της αναπαραγωγής με “την ασήμαντη πορτρέτα” σε “τυποποιημένες μορφές”. “Τα σώματα παρουσιάστηκαν με το τεμαχισμένο τεμαχισμό”. Αυτό το πρότυπο, αυτός ο συμμορφισμός, η συμπλήρωση και οι αποτυχίες της κοινωνικής τυποποίησης, ξεπερνά το ίδιο το πλαίσιο της φωτογραφίας και πηγαίνει τόσο πολύ ώστε να αγνοεί, από την Bichromy, μια πιο πολύχρωμη πραγματικότητα από ό, τι αποδίδεται, η οποία επιβάλλει τις ιδιαιτερότητες από προεπιλογή, τόσο θρησκευτικά όσο και θρησκευτικά και τόσο θρησκευτικά όσο και θρησκευτικά και τόσο θρησκευτικά όσο και τόσο θρησκευτικά όσο πολιτιστικά, περιφερειακά και οικονομικά και κοινωνικά. Σε αυτό οι εικόνες της εποχής μαρτυρούν επίσης τον ερευνητή σε αυτό που αγνοούν, μάσκα, καλύπτουν. Έτσι μαρτυρούν τη στρατηγική της πολιτισμικής τυποποίησης της εποχής. Η φωτογραφία είναι τόσο προβληματισμός όσο και καθρέφτης. Από την άλλη πλευρά, με αυτό που δείχνει, η φωτογραφία αναφέρει πράγματι-

Revue des Sciences Socials de la France de l’Est, 1.994

Η φωτογραφία στην καμινάδα

Ο κοινωνιολόγος και συγγραφέας, Bertrand Mary γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1946. Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.

Βιβλιογραφία

Αγοράστε αυτό το βιβλίο σε μεγάλη μορφή

Δίπλα στο σπίτι μου

Στο Ιντερνετ

Ίνσταγκραμ

Εκδοχή

Ενημερωτικό δελτίο

Εγγραφείτε για να λάβετε τη μηνιαία επιστολή πληροφοριών μας.

Χώρα

Εκδόσεις Metalié

20 Rue des Grands Augustins
75006 Παρίσι
01 56 81 02 45